W tym roku również pojechaliśmy do Jabłecznej. Kiedy już minęliśmy Radzyń Podlaski, pokazał się drogowskaz do Milanowa.

Pogoda piękna, czasu dużo, więc skręciłem. Oczywiście, za pozwoleniem Pani Eli.

Dojeżdżając do miasteczka (to gmina Milanów), z daleka widać komin gorzelni. Przy gorzelni, po drugiej stronie uliczki – park. Ogrodzony wysokim płotem, z piękną bramą wjazdową. Było otwarte, więc wjechałem.

Wszystko było takie samo, jak 40 lat temu, tylko troszkę ruszone zębem czasu...

Samochód postawiłem pod drzewami na podjeździe i z Panią Elą poszliśmy na zwiedzanie.

Dworek – Liceum Ogólnokształcące wypiękniało. Całe oplecione bluszczem. Niestety, było zamknięte i tylko przez szyby obejrzałem główny hol i drzwi do gabinetu Pana Dyrektora. Parę razy tam byłem, ale że za każdym razem w stresie, więc niewiele pamiętam z wystroju poza wielkim biurkiem...

Natomiast nad gabinetem, pamiętam - wisiało piękne poroże. Z łbem. Aby nie było wątpliwości czyje, to rogi. Teraz pusto...

Za szkołą rozciąga się park. Istny busz. Młodzież lubiła tam chodzić wieczorami. Oczywiście, kiedy nie padało. Parami. Tutaj łatwiej było się schować.

Drugie „spacerowe” miejsce, to była Aleja Lipowa, do której dochodziło się mijając budynek, w którym mieszkało nasze „ciało pedagogiczne”. Jednak nie było to dobre, bo jak wspomniałem, trzeba było minąć budynek, a tam chyba jakieś dyżury trzymali. Bardzo szybko na spacer szła para profesorska, która gnała z tego miejsca.

Bardzo dbano o naszą cnotę.

Teraz aleja zarosła, „kocie łby” ledwo wystają z chwastów...

Obok sala gimnastyczna... Pracownia techniczna...

Kiedy tutaj się uczyłem (to znaczy usiłowano mnie uczyć), byli pracownicy, którzy ten teren utrzymywali w porządku. Ponieważ sporo młodzieży mieszkało w internacie i tym samym stołowało się na miejscu, szkoła miała ogród, kawałek pola. No i dwa konie.

Wspomnienia... Dzieciństwo... Młodość...

Internat...

Było otwarte, więc weszliśmy. W łazience są teraz prysznice. Zamiast pieców – centralne ogrzewanie. Zajrzałem do sali, w której spałem. Kiedy przyjechałem po naukę...

Miałem szczęście, że było wolne łóżko piętrowe i nikt nie chciał go zająć. Wdrapałem się na górę i wypróbowałem. W normie. Jak w wojsku, tyle, że to dopiero za jakieś pięć lat...

Łóżko było wygodne, za piecem, który zimą dawał tyle ciepła, że nie marzłem. Jedynym problemem było niemożliwość spania z wyciągniętymi nogami. Na wznak. Stopy wtedy dotykały pieca i czasami parzyło.

Położenie, jednak było bardzo wygodne, szczególnie kiedy z sąsiednich sal uparli się aby nam zrobić kocówę...

Miałem gdzie się bronić i nikt nie miał szans aby do mnie podejść.

Kolega znalazł inny sposób na obronę przed atakiem.

Kiedy już napastnicy się wycofali, zauważyliśmy, że jednego z nas nie ma. Myśleliśmy, że został porwany (bez sensu – kto by tam porywał Włodka Nosalskiego), ale coś wystawało spod łóżka. Zaczęliśmy, to „coś” badać i okazało się, że to Władzio, tak mocno wczepiony w sprężyny, że można było go z tym łóżkiem nosić. Co też zrobiliśmy. Później jedną z naszych zabaw było straszenie, że „IDĄ”. I obserwowanie jak szybko zsuwa się pod łóżko...

W budynku spotkałem dwoje młodych ludzi, którzy pozwolili mi, to wszystko obejrzeć. Troszkę utyskiwali na „dzisiejszą młodzież”, że to nie chce pomagać w utrzymaniu, sprzątaniu itd itp... Aby im było przyjemniej, również poutyskiwałem, wspominając, jak na moje pokolenie utyskiwano.

Pojeździliśmy jeszcze troszkę po miasteczku. Ale niewiele, bo i niewielkie jest. Chciałem obejrzeć stację, ale budynek, w którym kupowałem bilety zniknął.

Wracamy na szosę do Jabłecznej. Jedziemy kawałek w stronę Terespola, później skręcamy w lewo, troszkę kołowaniny i jesteśmy na miejscu...

Prawosławne cerkiew i klasztor. Zawsze robią na mnie wrażenie. Są tak piękne, że aż nierzeczywiste. Można wszędzie pochodzić, napić się wody ze studni (zapewne woda jest „cudowna”), byle nie przeszkadzać mnichom, którzy brodaci, w czarnych habitach pracują aby było i pięknie i co jeść.

Podniesieni na duchu (podobno tutaj jest jeden z ziemskich „czakramów”), nasyciwszy oczy , jedziemy jeszcze do Włodawy, której powodzenie już minęło: przemyt upadł, a ludzie nie mają recepty na dalsze życie. Senne miasteczko po obejrzeniu którego, wracamy do domu.